سفر امام رضابه خراسان

گفته شده است که هجرت امام رضا (ع) از مدینه به مرو در سال 200ه.ق. واقع شد.^[۳۵] نویسنده کتاب «حیات فکری و سیاسی امامان شیعه (ع)»، می گوید: امام رضا(ع) تا سال 201 در مدینه بود و در رمضان آن سال وارد مرو شد.^[۳۶]

در تاریخ یعقوبی آمده است که مأمون، امام رضا علیه السلام را از مدینه به خراسان آورد و فرستاده وی جهت آوردن حضرت به خراسان، رجاء بن ابی ضحاک خویشاوند فضل به سهل بود. آن بزرگوار را از راه بصره آوردند تا به مرو رسید.^[۳۷] مسیری که مأمون برای سفر امام رضا به مرو انتخاب کرد یک مسیر مشخصی بود که حضرت از مراکز شیعه نشین عبور نکند، زیرا از خودشان می ترسیدند. دستور داد که حضرت را از طریق کوفه نیاورند، از طریق بصره و خوزستان و فارس بیاورند به نیشابور.^[۳۸] مسیر حرکت طبق کتاب اطلس شیعه چنین بوده است: مدینه، نقره، هوسجه، نباج، حفر ابوموسی، بصره، اهواز، بهبهان، اصطخر، ابرقوه، ده شیر(فراشاه)، یزد، خرانق، رباط پشت بام، نیشابور، قدمگاه، ده سرخ، طوس، سرخس، مرو.^[۳۹]

مهم‌ترین و مستندترین حادثه این مسیر، در نیشابور اتفاق افتاد که امام رضا (ع) در آنجا حدیث معروف به سلسلة الذهب را ایراد کرد.^[۴۰]

شیخ مفید می گوید: مأمون گروهی از خاندان ابوطالب را از مدینه فراخواند که از جمله آنها امام رضا علیه السلام بود. وی برخلاف یعقوبی، فرستاده مأمون را جلودی معرفی می کند و می گوید آنها را از مسیر بصره به نزد مأمون آوردند. وی آنها را در خانه ای جای داد و امام رضا را در خانه ای دیگر و او را اکرام کرد و بزرگ داشت

تولد امام:
حضرت رضا (علیه السلام) در یازدهم ذیقعدﺓ الحرام سال ۱۴۸ هجری در مدینه منوره دیده به جهان گشودند. از قول مادر ایشان نقل شده است که: “هنگامی‌که به حضرتش حامله شدم به هیچ وجه ثقل حمل را در خود حس نمی‌کردم و وقتی به خواب می‌رفتم، صدای تسبیح و تمجید حق تعالی و ذکر “لااله‌الاالله” را از شکم خود می‌شنیدم، اما چون بیدار می‌شدم دیگر صدایی بگوش نمی‌رسید. هنگامی‌که وضع حمل انجام شد، نوزاد دو دستش را به زمین نهاد و سرش را به سوی آسمان بلند کرد و لبانش را تکان می‌داد؛ گویی چیزی می‌گفت.”(۲)
نظیر این واقعه، هنگام تولد دیگر ائمه و بعضی از پیامبران الهی نیز نقل شده است، از جمله حضرت عیسی که به اراده الهی در اوان تولد، در گهواره لب به سخن گشوده و با مردم سخن گفتند که شرح این ماجرا در قرآن کریم آمده است.

دلم شکسته ، دلم را نمی خری آقا!؟           /       مرا به صحن بهشتت نمی بری آقا!؟

اگر چه غرق گناهم ولی خبر دارم              /       تو آبروی کسی را نمی بری آقا

چقدر خوبی و دل رحم و مهربان ، عاشق     /      و در دقایق عمرم شناوری آقا

همیشه از حرمت بوی مهر می آید             /      شبیه باغ پر از گل معطری آقا

تمام دفتر شعرم فدای چشمانت                  /       که از تمام غزلهام بهتری آقا

ولی بدون تو این شعر ها چه دلتنگند          /      بدون نام تو اصلا چه دفتری آقا

در اوج بی کسی ام در خیال من هستی         /      تویی که یارترین یارو یاوری آقا

 اركان ايمان
« أَلاْيمانُ أَرْبَعَةُ أَرْكان: أَلتَّوَكُّلُ عَلَى اللّهِ، وَ الرِّضا بِقَضاءِ اللّهِ وَ التَّسْليمُ لاَِمْرِاللّهِ، وَ التَّفْويضُ إِلَى اللّهِ ».
ايمان چهار ركن دارد: 1ـ توكّل بر خدا 2ـ رضا به قضاى خدا 3ـ تسليم به امر خدا4ـ واگذاشتن كار به خدا